Człowiek wpisany w dwa światy – subiektywny i obiektywny – przez całe życie doskonali się w przekraczaniu ich granic. Przywdziewa różnego rodzaju maski, buduje wokół siebie swoiste pancerze, postrzegany jest jako figura mglista, zamknięta, niedostępna i powierzchowna. Zasłaniając twarz lub oczy tworzę w ten sposób „bohaterom” moich grafik specyficzny rodzaj maski. Czyniąc to, rozpoczynam dyskurs na temat potencjalności znaczeń, potencjalności samego obrazu. Twarz mówi. Mówi w tym sensie, że to właśnie ona umożliwia i rozpoczyna wszelki dyskurs — napisał Levinas. Między początkiem a jego graficznym skutkiem rozpościera się możliwy obszar owego dialogu.

Dzięki odpowiednim programom komputerowym wygenerowałem cyfrowo postać, chciałoby się powiedzieć, człowieka uniwersalnego. Następnie, multiplikując twarze „modela” doprowadziłem do sytuacji, w której nastąpiło nierozerwalne połączenie intencji z realnością. Sztuczne, cyborgowe maski zaczęły żyć własnym życiem. Stały się potencjalnym wizerunkiem każdego z nas.” /Mirosław Pawłowski/

Ur. w 1957 roku. Należy do najbardziej znaczących postaci na scenie polskiej grafiki. Na obraz jego aktywności składa się zarówno jego działalność graficzna, jak i wiele podejmowanych działań oraz przedsięwzięć, mających na celu wspieranie rozwoju tej dyscypliny w naszym kraju, członek wielu stowarzyszeń oraz jury międzynarodowych i krajowych przeglądów grafiki.  Wokół tego obszaru koncentrują się również jego zainteresowania w kwestii wypowiedzi artystycznej.Pawłowski jest jednak przede wszystkim artystą, i to artystą nieustannie poszukującym — czerpiącym formalne i ideowe inspiracje z nowych technologii rejestracji i przetwarzania obrazu cyfrowego, które czyni przedmiotem swoich artystycznych eksperymentów. Tematem jego prac jest niezmiennie człowiek „portretowany” według niejednorodnego, bo zmieniającego się, klucza konwencji. Często to właśnie sam proces zawiera w sobie paradoks wyrażony w przedstawieniu — prawdę ambiwalencji, relatywizowanej poprzez płynne definicje podmiotu i przedmiotu, z całym spectrum wynikających z tego faktu konsekwencji. Autor metaforyzuje ten fenomen percepcji, budując wokół „wizerunku” wielowarstwowe znaczenia, których źródła za każdym razem są interesującym komentarzem współczesności.  Jest profesorem w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego. W latach 1978–2024 miał 79 wystaw indywidualnych grafiki oraz brał udział w 600 prezentacjach zbiorowych w kraju i na świecie. Wielokrotnie nagradzany, jego prace znajdują się w kolekcjach na całym świecie.