To opowieść o skromnym urzędniku państwowym w carskiej Rosji. W jego życiu na pozór nic specjalnego się nie zdarzyło. Codziennym rytuałem jest pokonywanie niewielkiej odległości swego gabinetu od biurka do pieca i wspominanie najważniejszych momentów jego życia – chwil, które nadal są w nim bardzo żywe. Prowokuje go to do kolejnych przemyśleń, by odpowiedzieć sobie na podstawowe pytania, kim tak naprawdę jest, jakie są jego uczucia, czego się boi, a co sprawia mu prawdziwą przyjemność i radość. Na scenie widzimy człowieka, który swoje kompleksy i niepokoje chce przezwyciężyć walcząc z prawdziwymi, ale też z wyimaginowanymi rywalami. I tak na przykład marzy o tym, by pokonać w honorowym pojedynku jednego z oficerów, który jakoby obraził go publicznie. Starannie się do tego przedsięwzięcia przygotowuje, jednak w decydującej chwili rezygnuje. Tchórzy. Dlaczego? Być może dlatego, że jako urzędnik marzący o wielkich czynach, boi się utracić, to co już osiągnął. Swoje porażki i niespełnienia w pewien sposób próbuje odreagować na ukochanej Lizie, kobiecie, która paradoksalnie mogła być jego największym ratunkiem.

Bohater lękając się odrzucenia tworzy własny świat, w którym rządzą: porażki, rozczarowania, lęki, choroba i… liczby. I gdy już zaczynamy mu wierzyć, że otaczający go świat jest okrutny i nie do pokonania, niespodziewanie pojawia się światełko w tunelu – chwila autentycznej refleksji, która ma to wszystko zmienić. Nasz bohater jak to często u Dostojewskiego ma się odrodzić na nowo. Czyżby to mimo wszystko była tylko jedna z wielu jego póz życiowych?

Spektakl był prezentowany w ramach projektu: “Tak sobie chodzę, czyli nasz Hyde Park” w Warszawie, Londynie i St. Petersburgu.

Jerzy Łazewski